Şükran Günü, Amerika Birleşik Devletleri’nde ulusal bir bayramdır. Bu bayram her yıl Kasım ayının dördüncü perşembe günü hasat mevsiminin sonunda kutlanır. Bu kutlama her yıl maddi ve manevi nimetlerin şükrü için yapılır. Amerika’da federal bir tatildir.
Amerikalılar tarafından yaygın olarak bilinen ve “İlk Şükran Günü” olarak adlandırılan olay, Pilgrim atalar tarafından 1621’de ilk kez hasattan sonra kutlandı. Bayram üç gün sürdü. 90 Kızılderili ve 53 Pilgrim katıldı. New England kolonileri düzenli olarak “Şükran Günü” ve diğer dua günlerinde askeri zafer veya kuraklığın sona ermesi gibi nimetler için Tanrı’ya şükranlarını sunardı.
Yıllık Şükran Günü’nde, aile üyelerinin bir araya gelmesi ve uzun zamandır süre gelen beraber yemek yeme geleneğini gerçekleştirmek kurallardan biridir. Uzak geçmişte, hasat mevsiminin bittiği gün, aileler toplanıp kendilerine verilen nimetler için Allah’a şükrederler ve hindi kesip akşam yemeğinde yerlerdi.
Öte yandan Şükran Günü’nde saat 18.00’de gerçekleşen Blackfriday’in (Kara Cuma) başlangıcında ikinci bir şölenle (departmanlı mağazalarda ucuz alışveriş) mutlu bir günü sonlandırırlar.
Çoğu Amerikan kaynağında Şükran Günü için yukarıdaki açıklama verilmektedir. Ancak Şükran Günü gerçeği, bu açıklamadan biraz daha fazlasıdır. Kızılderililer ve ilk Amerikalılar için acı bir gerçek. Günümüzün renkli küresel reklamları arasında gizlenmeye çalışılan ve görünmeyen gerçek
Bu film size Şükran Günü’nün gerçek ve gerçek hikayesini anlatıyor. İzleyin.
Amerika’daki okullarda genellikle göçmenler ve Kızılderililerin harika bir akşam yemeğiyle biten buluşması hakkında geleneksel bir hikâye anlatılır. Ama başka şeyler oldu. Bu video ilk Şükran Günü olaylarını ve insanların zihninde kaydedilen tasavvurun gerçek olmadığını açıklıyor.
17. yüzyılın başlarında, New England birkaç koalisyon şeklinde büyük topluluklara ev sahipliği yapıyordu. Bu insanlar “ilk ateş” idi ve topraklarına “doğuşun diyarı” adını verdiler. Siyasi liderlerine Sachem deniyordu ve göçmenlerin gelişinden 100 yıldan fazla bir süre önce Avrupalılarla ticaret yaparlardı.
Hileci Avrupalılar yerlileri köle olarak satmak için kaçırdığında ilişkileri bozuldu. Ancak 1616’da tüccarlar ülkeye bir hastalık yaydı ve bölge sakinleri hastalığa karşı bağışıklıkları olmadığı için gruplar halinde öldürüldü. (3 gün içinde farklı koalisyonlardaki insanların %90 kadarı öldü)
Liderleri Massasoit, düşman tarafından işgal edilme tehlikesinin ne kadar yüksek olduğunu biliyordu. Halkının kaderini değiştirmeye kararlıydı. İşte göçmenlerin girdiği siyasi dünya buydu. Göçmenler kendi çağdaşları tarafından göçmen olarak adlandırılmadı. Aksine, isimleri Püritenlerin bir kolu olan Separatist’ti.
Kral James, Püritenlerden nefret ediyordu ve onları 1604’te tutuklamaya başladı, bu yüzden separatist’ler özgürce ibadet etmek için Hollanda’ya gittiler, ancak ulusal ve sosyal kimliklerini kaybetmekten korktukları için kendi kiliselerini kurmak için yeni bir yer arayışına girdiler. Amerika’yı seçtiler ve Kral James’ten bir koloni kurmalarına izin vermesini istediler. Yatırımcıların borçlarını balık tutarak ve kar ederek kapatmaya karar verdiler.
Mayflower 6 Eylül’de yola çıktı ve iki ay sonra Cape Cod’a ulaştı ve bölgeyi keşfetmek için 16 adam gönderildi. Ne yazık ki, balık tutmayı bilmedikleri için yiyecekleri tükendi. Hayatta kalmak için mezarları, evleri ve defineleri yağmalamaya başladılar.
Ardından can kaybı olmaksızın yerlilerle ilk çatışmaları yaşandı ve 12 Aralık’ta New Plymouth’a geldiler. Belirli bir yere demir atamadılar, ancak halk hikayeleri bunun böyle olduğu konusunda ısrarcıdır.
Kolonileşme ocak ayında başladı. Kış sonunda kötü hava koşulları nedeniyle 44 kişi hayatını kaybetmişti. Mart ayında Samoust adında bir adam New Plymouth’a gelip onları İngilizce diliyle karşıladığında şaşırdılar. Onlara, sakinleri bir salgın hastalıktan ölen Patokst adlı bir köyde ev inşa ettiklerini söyledi.
Köy Wampanwag’a aitti ve kabilenin reisi onları gözetiyordu. Göçmenler ticareti sevdikleri için 5 gün sonra Samoust sırtında yün bir ceketle aralarında Tiscantum’un da yer aldığı bir grubu yanına alarak geri döndü.
Squanto olarak bilinen bu şahıs onlara fasih bir İngilizceyle Massasoit’in yanına geldiklerini haber etti. Uzun yıllar İngilizlerle ile ticaret yapan Sachem, bu yeni göçmenlere güvenmiyordu. Edward Winslow, göçmenlerin barış aradıklarını göstermek için rehin olarak karşı tarafa gönderildi. Massasoit tatmin oldu ve göçmenler vali tarafından sıcak bir şekilde karşılanarak New Plymouth’a girdi.
İki taraf yabancı bir düşmana karşı birbirlerine yardım etmeyi taahhüt eden bir barış anlaşması imzaladı. Yeni Plymouth göçmenleri Squanto’nun yardımıyla ilerleme kat etti. Tarımcılık ve tercümanlık için hayati bir rolü vardı. Separatist’ler için o Tanrı’nın bir armağanıydı, ancak Squanto 1614’te Patox’tan kaçırılmış ve kölelik için İspanya’ya gönderilmişti. Orada bir aileye İngilizce öğretiyordu. 1619’da doğuş ülkesine dönüşünün yolları açıldı ve tüm koşullar sağlandı. Ancak şimdi bir salgın nedeniyle Patox’taki halk yok olmuştu. Massasoit, yıllardır evden uzakta olduğu için onu kabul etmekte isteksizdi ama göçmenlerle konuşmak için bir tercümana ihtiyacı vardı. Sonunda muhafızlarından biri olan Hobomuk’u göçmenlerle yaşaması ve Squanto’ya göz kulak olması için gönderdi.
Göçmenler sonbaharda iyi bir mahsulü elde etti, bu yüzden Massasoit 90 asker ve 5 geyik ile kutlamaya geldi. İngilizler ve Wampanwaglar 3 gün boyunca beraber yiyip eğlendiler. Bu, çocukların okulda öğrendiği ilk ünlü Şükran Günü hikayesi. Ancak, şükran sözcüğü göçmenler tarafından tarım ve hasat kutlamalarına atıfta bulunmak için kullanılmadı. Püritenler için Şükran Günü, oruç tutma ve Tanrı’ya şükran günüydü.
Ancak göçmenlerin ve Kızılderililerin hikayesi burada bitmiyor.
New Plymouth’un ilk yılında Squanto’nun planları vardı. İngilizce bilen tek kişi olarak gücünün farkına vararak Massasoit’i devirmeye ve onun yerine geçmeye çalıştı. Yerlileri, İngilizleri savaşa veya barışa ikna edebileceğine dair ikna etti. Hobomuk, Squanto’ya şüpheyle bakıyordu ve Brightford valisini Squanto’nun planı hakkında uyardı ardından Massasoit ‘e haber verildi ve Massasoit bu duruma çok kızdı. Squanto’nun idam edilmek üzere getirilmesini istedi ama o reddetti. Tek tercümanını teslim etmeye razı olmadı. Ancak anlaşmaya göre Squanto’nun hayatı Sachem’in elindeydi. Brightford eninde sonunda pes etti. Squadron’u teslim etmek üzereyken kimliği belirsiz bir gemi kıyıya yaklaştı. Brightford tehdit edildiğini hissetti ve teslimatı erteledi. Onlar da öfkeyle ayrıldılar. Gemide yeni bir koloni kurmak isteyen 60 İngiliz mürettebat vardı. Massachusetts’in Yerli halkına kötü davrandılar, bu da Yerli halkın onları öldürmeye niyetlenmesine neden oldu. Olayı öğrenen New Plymouth liderleri, vatandaşlarını kurtarmak için önleyici bir hamle başlattı.
Barış bir süre hüküm sürdü. Bu süre zarfında, daha fazla Püriten ve göçmen geldi ve sayıları hızla yerlileri geçti. Ve barış anlaşması Massasoit’in ölümüne kadar sürmesine rağmen, Püritenlerin geri kalanı bu tür anlaşmalara uymadı. Fanatik dini ilkeleri, iki kültür arasında hiçbir barışın kalıcı olmamasını sağladı.
Püritenler için Yerli Amerikalılar aslında “ötekiler”, vahşiler, ilkel ve tanrısızdılar. Böyle bir ideolojiyle, sonucun ne olacağı açıktı. Hristiyanlaşmamış ve kültürel kimliklerini terk etmemiş olsalardı, yok olacaklardı.
İlk Şükran Günü, iki dünya arasında kısa bir uyum anıydı, ancak ne yazık ki ömrü kısaydı. Doğuş diyarındaki kapitalist fırsatlar, Püritenlerin püriten inançlarıyla birleştiğinde, bölge sakinlerinin yok edilmesi için yeterli bir teşvikti.
Amerikagözlemi
